"11 yaşındaydım, bence yeterince büyüktüm.
'Anne, yapabilirim', dedim. 'Hem kuzenim de geçen sene gitmedi mi? Hem babam da 'tamam' dedi... Annem bana pek güvenmiyor galiba, ne zaman 'gitme' konusu açılsa, gözünde bir damla yaş... Ve otobüse bindik; anneme, babama, abime el salladım. Kalbimde farklı bir sızı, oralı olmadım, geçer nasıl olsa...Yol boyunca, arkadaşımla hiç durmadan konuştuk, mola yerinde tuzlu limon yedik., çok güldük. Ankara'da arkadaşım teyzesinde, ben ise dayımlarda kalacaktım. Ne güzel aynı okuldayız ve okulda da görüşebileceğiz arkadaşımla... Dayımla eve gittik, ben hemen banyoya girmek istedim, kapıyı kapattım veeee gözümden yaşlar fışkırdı; evimi, annemi, babamı, abimi şimdiden çok özledim galiba.."
İki sene ailemden uzak bir okul dönemi geçirdim, çok sık banyo ziyaretlerim oldu. Her ayrılık ve her kavuşma gözyaşları içinde oldu ama o küçücük kalbimle pes etmedim...Şimdi düşünüyorum da; hayat bazen de güçlendirir. Sabır ve devam güçlendirir. Ailenin çocuğuna güvenip desteklemesi ve onayı güçlendirir...
Hayatta seçilen yollar bize çeşit çeşit maceralar yaşatır; acı, tatlı, heyecanlı, durağan ama her film ayrı ve farklı. Maceralar da çeşitli izler bırakır, her hayatta.. Ve bence hayat bu izleri bize 'ödül' olsun diye bırakıyor; o temiz, saf duyguları hiç kaybetmeyelim diye.. Herşey geliyor ve geçiyor; kötü günler de, iyi günler de...Önemli olan geride kalanlar, alınan dersler,izler. Bu izlerin kimisi güçlendirir, kimisi yaralar, kimisi acıtır ama hepsi öğretir..
Çocuklarımıza güvenmek, güven duygusu vermek ve onları sonsuz sevgiyle sarmalamak, çocuklarımızın kendi ayakları üzerinde sağlam durmalarını sağlar.Destek olup, önlerinde durmamak gerekir ;o eli sırtında hisseden çocuk güvenle ilerler, hem kendine, hem ailesine güvenir. Sorumluluk alan çocuk; hatalarının ve başarılarının sorumluluğunu almayı da öğrenir.
Hayat, en iyi öğretmen, yeter ki öğrenmesini bilelim. En güzel günlerde öğrenmek dileğiyle, sevgiler...
